De voorgaande twee jaar zag mijn vakantieplanning er als volgt uit: in april/mei een weekje naar mijn ouders in Italië, in de zomervakantie ruim drie weken fietsen en dan in het november/december een week naar één van de Canarische eilanden.
Dit jaar ging het weekje naar Italië niet door en besloot ik dat het ook wel mogelijk is om twee keer op fietsvakantie te gaan. Ik wilde een niet te exotische bestemming en aangezien het najaar de enige mogelijkheid was voor mij om op vakantie te gaan viel de keuze op Portugal en Spanje omdat de temperatuur daar dan vaak nog aangenaam is.
Na wat uitzoekwerk boek ik een vlucht naar Porto geboekt en uiteindelijk een vlucht terug vanuit Malaga. De precieze route zoek ik later uit, wat nog niet heel makkelijk gaat, aangezien in bepaalde delen van Spanje niet erg veel campings zijn en ik de route weer een stukje terug laat gaan door Portugal.
Ik wilde ook nog een stuk van de Zilverroute volgen van Bert Sitters, maar uiteindelijk is de route die ik maak tot Andalusië bijna volledig zelf bedacht. In Andalusië volg ik met name Luc Oteman waarvan ik een oud routeboekje bij mij heb.
Volgens mij is Portugal het enige land waarvan ik niet gezegd heb, daar moet ik echt nog een keer naartoe. Maar verschillende mensen die ik na mijn vorige fietsvakantie in Portugal in 2010 sprak waren wel enthousiast over het land.
De vorige keer vond ik de Portugezen over het algemeen niet de meest leuke mensen, maar dat had waarschijnlijk voornamelijk te maken dat ik zelf ruim twee weken lang echt stront en strontverkouden was. Want nu vond ik de Portugezen zeker wel prettige mensen. De Spanjaarden waren echter helemaal een aangename verrassing, met name in het binnenland. Wat een aardige mensen. Ik zeg vaak dat ik de Ieren het leukste volk vind waar ik tot nu toe gefietst heb, maar de Spanjaarden, en dan helemaal in het binnenland, komen er erg dicht in de buurt.
